بر آنم کز دل و دیده شوم بیزار یک باره

دلا نقاش را بنگر چه بینی نقش گرمابه

نهادی سیر بر بینی نسیم گل همی جویی

بجز نقاش را منگر که نقش غم کند شادی

اگر مخمور اگر مستی به بزم او رو و رستی

مگر غول بیابانی ره مدین نمی دانی

نه هر قصری که تو دیدی از آن قیصری بود آن

هزاران گل در این پستی به وعده شاد می خندد

زهی سلطان زهی نجده سری بخشد به یک سجده

ز علم او است هر مغزی پر از اندیشه و حیله

خری کو در کلم زاری درافتاد و نمی ترسد

مگو ای عشق با تن تو حدیث عشق زیرا او

به پیشت دست می بندد ولیکن بر تو می خندد