ای سلسله جنبان جان عالم ز تو پرغلغله

وز آسمان درتاختی تا رهزنی بر قافله

کز بهر ما بر آسمان گردان شده ست این مشعله

از عشق باشد او بحل کو را نشد که خردله

آن بز عجب ما را گزد در من نظر کرد از گله

اما چه غم زو مرد را گفتا نکو گفتی هله

وز خشک در دریا شوی ایمن شوی از زلزله

بالاتر از کیوان شوی بیرون شوی زین مزبله

چون آفتاب اندر حمل چون مه به برج سنبله

بشنیدیی اسرار دل گر کم شدی این مشغله

کاین عقل جزوی می شود در چشم عشقت آبله

کز جعد پیچاپیچ او مشکل شده ست این مسله

زیرا ز خون عاشقان آغشته ست این مرحله

زیرا که زاید فتنه ها این روزگار حامله

در بحر چون زورق روی رفتی دلا رو بی گله

آزاد و فارغ گشته ای هم از دکان هم از غله

آن کو به تو پیوسته شد پیوسته باشد در چله

شب هم مکن اندیشه ای زین زنگی پرزنگله

زیرا نگنجد موج ها اندر سبو و بلبله