امروز مستان را نگر در مست ما آویخته

گفتم که ای مستان جان می خورده از دستان جان

گفتند شکر الله را کو جلوه کرد این ماه را

بگریختیم از جور او یک مدتی وز دور او

جام وفا برداشته کار و دکان بگذاشته

بنشسته عقل سرمه کش با هر کی با چشمی است خوش

زین خنب های تلخ و خوش گر چاشنی داری بچش

عمری دل من در غمش آواره شد می جستمش

بر دار دنیا ای فتی گر ایمنی برخیز تا

بر دار ملک جاودان بین کشتگان زنده جان

عشقا تویی سلطان من از بهر من داری بزن

من خاک پای آن کسم کو دست در مردان زند

برجه طرب را ساز کن عیش و سماع آغاز کن

دف دل گشاید بسته را نی جان فزاید خسته را

امروز دستی برگشا ایثار کن جان در سخا

هست آن سخا چون دام نان اما صفا چون دام جان

باشد سخی چون خایفی در غار ایثاری شده

این دل دهد در دلبری جان هم سپارد بر سری

آن چون نهنگ آیان شده دریا در او حیران شده

گویی که این کار و کیا یا صدق باشد یا ریا

شب گشت ای شاه جهان چشم و چراغ شب روان

من شادمان چون ماه نو تو جان فزا چون جاه نو

کوه است جان در معرفت تن برگ کاهی در صفت

از ره روان گردی روان صحبت ببر از دیگران

جان عزیزان گشته خون تا عاقبت چون است چون

چون دید جان پاکشان آن تخم کاول کاشت جان

اصل ندا از دل بود در کوه تن افتد صدا

گفت زبان کبر آورد کبرت نیازت را خورد

ای شمس تبریزی برآ از سوی شرق کبریا