بنشسته به گوشه ای دو سه مست ترانه گو

ز طرب چون حشر شود سرشان مستتر شود

ز اشارات روحشان ز صباح و صبوحشان

نفسیشان معانقه نفسیشان معاشقه

نفسی یار قندلب شکرین شکرنسب

به خدا خوب ساقیی که وفادار و باقیی

قدحی دو ز دست خود بده ای جان به مست خود

تو بر او ریز جام می که حجاب وی است وی

چو خرد غرق باده شد در دولت گشاده شد

بهل آن پوست مغز بین صنم خوب نغز بین

پس از این جمله آب ها نرود جز بجوی ما

من و دلدار نازنین خوش و سرمست همچنین

نظری کن به چشم او به جمال و کرشم او

تو اگر در فرح نه ای که حریف قدح نه ای

چو شدی محرم فلک سبک ای یار بانمک

چو تف آفتاب زد ره ذرات بی عدد

به لبانت ز دست شد سر او باز مست شد

تو بخسپی و عشق و دل گذران بی ز غش و غل

بخورند از نخیل جان که ندیده ست انس و جان

که ابیت بمهجتی شرفا عند سیدی

هله امشب به خانه رو که دل مست شد گرو

تو بگو باقی غزل که کند در همه عمل

تو بگو کآب کوثری خوش و نوش و معطری