مرا اگر تو نیابی به پیش یار بجو

چو سایه خسپم و کاهل مرا اگر جویی

چو خواهیم که ببینی خراب و غرق شراب

اگر ز روز شمردن ملول و سیر شدی

در آن دو دیده مخمور و قلزم پرنور

دلی که هیچ نگرید به پیش دلبر جو

زهی فسرده کسی کو قرار می جوید

اگر چراغ نداری از او چراغ بخواه

به مجلس تو اگر دوش بیخودی کردم

تو هر چه را که بجویی ز اصل و کانش جوی

خیال یار سواره همی رسد ای دل

به نزد او همه جان های رفتگان جمعند

چو صبح پیش تو آید از او صبوح بخواه

چو مردمک تو خمش کن مقام تو چشم است

چو شمس مفخر تبریز دیده فقر است