مگر که در رخمست آیتی از آن سودا

میان داغ نبشته که نحن نزلنا

که آب خضر لذیذست و من در استسقا

چو دل برفت برفت از پیش وفا و جفا

خوش است گنج خیالت در این خرابه ما

مرا ز خواب جهانید دوش وقت دعا

ز ناله گوش پرست از جمالش آن عینا

ببین که می کشدت هر طرف تقاضاها

دوانه تا سر میدان و گه ز سر تا پا

کجاست قامت یار و کجاست بانگ صلا

بگو تو ای شه دانا و گوهر دریا گویا