75
غزل شمارهٔ ۲۲۳۵
آمد خیال آن رخ چون گلستان تو
و آورد قصه های شکر از لبان تو
گفتم بدو چه باخبری از ضمیر جان
جان و جهان چه بی خبرند از جهان تو
آخر چه بوده ای و چه بوده ست اصل تو
آخر چه گوهری و چه بوده ست کان تو
دلاله عشق بود و مرا سوی تو کشید
اول غلام عشقم و آن گاه آن تو
بنهاد دست بر دل پرخون که آن کیست
هر چند شرم بود بگفتم کز آن تو
بر چشم من فتاد ورا چشم گفت چیست
گفتم مها دو ابر تر درفشان تو
از خون به زعفران دلم دید لاله زار
گفتم که گلرخا همه نقش و نشان تو
هر جا که بوی کرد ز من بوی خویش یافت
گفتم نکو نگر که چنینم به جان تو
ای شمس دین مفخر تبریز جان ماست
در حلقه وفا بر دردی کشان تو