که مرا دیدن تو بهتر از ایشان تو مرو

گر رود این فلک و اختر تابان تو مرو

گر رود صفوت این طبع سخندان تو مرو

خوفم از رفتن توست ای شه ایمان تو مرو

ور مرا می نبری با خود از این خوان تو مرو

در خزان گر برود رونق بستان تو مرو

ای شده لعل ز تو سنگ بدخشان تو مرو

کی بود بنده که گوید به تو سلطان تو مرو

از کمال کرم و رحمت و احسان تو مرو

برنوشته ز سرش تا سوی پایان تو مرو

که ز صد بهتر وز هجده هزاران تو مرو