71
غزل شمارهٔ ۲۱۸۹
بازم صنما چه می فریبی تو
بازم به دغا چه می فریبی تو
هر لحظه بخوانیم کریمانه
ای دوست مرا چه می فریبی تو
عمری تو و عمر بی وفا باشد
ما را به وفا چه می فریبی تو
دل سیر نمی شود به جیحون ها
ما را به سقا چه می فریبی تو
تاریک شده ست چشم بی ماهت
ما را به عصا چه می فریبی تو
ای دوست دعا وظیفه بنده ست
ما را به دعا چه می فریبی تو
آن را که مثال امن دادی دی
با خوف و رجا چه می فریبی تو
گفتی به قضای حق رضا باید
ما را به قضا چه می فریبی تو
چون نیست دواپذیر این دردم
ما را به دوا چه می فریبی تو
تنها خوردن چو پیشه کردی خوش
ما را به صلا چه می فریبی تو
چون چنگ نشاط ما شکستی خرد
ما را به سه تا چه می فریبی تو
ما را بی ما چه می نوازی تو
ما را با ما چه می فریبی تو
ای بسته کمر به پیش تو جانم
ما را به قبا چه می فریبی تو
خاموش که غیر تو نمی خواهیم
ما را به عطا چه می فریبی تو