به پیشت نام جان گویم زهی رو

تو این جا حاضر و شرمم نباشد

چو شاه بی نشان عالم بیاراست

چو نور لامکان آفاق بگرفت

به پیش این دکان که کان شادی است

به پیش این چنین دانای اسرار

چو استاره و جهان شد محو خورشید

اوان قاب قوسین است و ادنی

از آن جان که روان شد سوی جانان

حدیثی را که جان هم نیست محرم

چو شاهنشاه صد جان و جهانی