چه نیکبخت کسی که خدای خواند تو را

که برگشاید درها مفتح الابواب

که دانه را بشکافد ندا کند به درخت

که دردمید در آن نی که بود زیر زمین

کی کرد در کف کان خاک را زر و نقره

ز جان و تن برهیدی به جذبه جانان

هم آفتاب شده مطربت که خیز سجود

چنین بلند چرا می پرد همای ضمیر

گل شکفته بگویم که از چه می خندد

چو بوی یوسف معنی گل از گریبان یافت

به دی بگوید گلشن که هر چه خواهی کن

چو آسمان و زمین در کفش کم از سیبی ست

چو اوست معنی عالم به اتفاق همه

شد اسم مظهر معنی کاردت ان اعرف

کلیم را بشناسد به معرفت هارون

چگونه چرخ نگردد بگرد بام و درش

چو نور گفت خداوند خویشتن را نام

از این همه بگذشتم نگاه دار تو دست

چه جای دست بود عقل و هوش شد از دست

خموش باش که تا شرح این همو گوید