درون باغ عشق ما درخت پایداری تو

که خه مر آهوی ما را چو آهو خوش شکاری تو

کنونم خود نمی گویی کز آن گلزار خاری تو

مرا زنهار از هجرت که بس بی زینهاری تو

چه جوهردار تیغی تو چه سنگین دل نگاری تو

ز هجران چو فرعونش کنون جان در چو ماری تو

چو آدم اندر این پستی در این اقلیم ناری تو

کنار از اشک پر کن تو چو از شه برکناری تو

سپیدت جامه باشد چون در این غم سوگواری تو

که یک عذرم نپذرفتی چگونه خوش عذاری تو

جدا گشتی و محرومی وآنگه برقراری تو

کز آن بحر کرم در گوش در شاهواری تو

ز دی بگذر سبک برپر که نی جان بهاری تو

سفر کن جان باعزت که نی جان بخاری تو

مگو دورم ز شاه خود که نیک اندر جواری تو

چو می دانی که تو مستی پس اکنون هشیاری تو

هزاران منت آن می را که از وی در خماری تو

چرا در قید فخری تو چرا دربند عاری تو

چرا قربان شدی ای دل چو شیشاک نزاری تو

چو آن لب را نمی بینی در آن پرده چه زاری تو

چرا بر دست این دل هم مثال دف نداری تو

تو بادی ریش درکرده که یعنی حق گزاری تو

چه باشد گر چو موسی گرد از دریا برآری تو

شمردن از کجا تانم که بی حد و شماری تو