وز می نو که داده ای جان نبرم به جان تو

گر چه درون آتشم جمله زرم به جان تو

گر چه ز پا درآمدم جان سرم به جان تو

خوردم از آن و هر نفس من بترم به جان تو

تو چو مهی به جان من من بصرم به جان تو

آه که چنین خراب من از نظرم به جان تو

شاد و به برگ و بانوا زان شجرم به جان تو