نبود چنین مه در جهان ای دل همین جا لنگ شو

ماییم مست ایزدی زان باده های سرمدی

رفتیم سوی شاه دین با جامه های کاغذین

در عشق جانان جان بده بی عشق نگشاید گره

شد روم مست روی او شد زنگ مست موی او

در دوغ او افتاده ای خود تو ز عشقش زاده ای

گر کافری می جویدت ورمؤمنی می شویدت

چشم تو وقف باغ او گوش تو وقف لاغ او

هم چرخ قوس تیر او هم آب در تدبیر او

ملکی است او را زفت و خوش هر گونه ای می بایدش

گر لعل و گر سنگی هلا می غلط در سیل بلا

بحری است چون آب خضر گر پر خوری نبود مضر

می باش همچون ماهیان در بحر آیان و روان

گه بر لبت لب می نهد گه بر کنارت می نهد

هر چند دشمن نیستش هر سو یکی مستیستش

سودای تنهایی مپز در خانه خلوت مخز

آن کس بود محتاج می کو غافل است از باغ وی

خاموش همچون مریمی تا دم زند عیسی دمی