89
غزل شمارهٔ ۲۰۷۷
به من نگر به دو رخسار زعفرانی من
به گونه گونه علامات آن جهانی من
به جان پیر قدیمی که در نهاد من است
که باد خاک قدم هاش این جوانی من
تو چشم تیز کن آخر به چشم من بنگر
مدزد این دل خود را ز دلستانی من
بر این لبم چو از آن بخت بوسه ای برسید
شکر کساد شد از قند خوش زبانی من
به گوش ها برسد حرف های ظاهر من
به هیچ کس نرسد نعره های جانی من
بس آتشی که فروزد از این نفس به جهان
بسی بقا که بجوشد ز حرف فانی من
ز شمس مفخر تبریز تا چه دیدستم
که بی قرار شدستند این معانی من