بشنیده ام که عزم سفر می کنی مکن

تو در جهان غریبی غربت چه می کنی

از ما مدزد خویش به بیگانگان مرو

ای مه که چرخ زیر و زبر از برای توست

چه وعده می دهی و چه سوگند می خوری

کو عهد و کو وثیقه که با بنده کرده ای

ای برتر از وجود و عدم بارگاه تو

ای دوزخ و بهشت غلامان امر تو

اندر شکرستان تو از زهر ایمنیم

جانم چو کوره ای است پرآتش بست نکرد

چون روی درکشی تو شود مه سیه ز غم

ما خشک لب شویم چو تو خشک آوری

چون طاقت عقیله عشاق نیستت

حلوا نمی دهی تو به رنجور ز احتما

چشم حرام خواره من دزد حسن توست

سر درکش ای رفیق که هنگام گفت نیست