90
غزل شمارهٔ ۲۰۵۱
می بینمت که عزم جفا می کنی مکن
عزم عتاب و فرقت ما می کنی مکن
در مرغزار غیرت چون شیر خشمگین
در خونم ای دو دیده چرا می کنی مکن
بخت مرا چو کلک نگون می کنی مکن
پشت مرا چو دال دوتا می کنی مکن
ای تو تمام لطف خدا و عطای او
خود را نکال و قهر خدا می کنی مکن
پیوند کرده ای کرم و لطف با دلم
پیوند کرده را چه جدا می کنی مکن
آن بیذقی که شاه شده ست از رخ خوشت
بازش به مات غم چه گدا می کنی مکن
آن بنده ای که بدر شد از پرتو رخت
چون ماه نو ز غصه دوتا می کنی مکن
گر گبر و مؤمن است چو کشته هوای توست
بر گبر کشته تو چه غزا می کنی مکن
بی هوش شو چو موسی و همچون عصا خموش
مانند طور تو چه صدا می کنی مکن