چون جان تو می ستانی چون شکر است مردن

بردار این طبق را زیرا خلیل حق را

این سر نشان مردن و آن سر نشان زادن

بگذار جسم و جان شو رقصان بدان جهان شو

والله به ذات پاکش نه چرخ گشت خاکش

از جان چرا گریزیم جان است جان سپردن

چون زین قفس برستی در گلشن است مسکن

چون حق تو را بخواند سوی خودت کشاند

مرگ آینه ست و حسنت در آینه درآمد

گر مؤمنی و شیرین هم مؤمن است مرگت

گر یوسفی و خوبی آیینه ات چنان است

خامش که خوش زبانی چون خضر جاودانی