آن جا که شه نشیند و آن وقت مرتضا

تا دست شاه بخشد پایان زر و عطا

بر خوان جسم کاسه نهد دل نصیب ما

مر مرده را سعادت و بیمار را دوا

هم بانوا شود ز طرب چنگل دوتا

جان خود خراب و مست در آن محو و آن فنا

قاضی عقل مست در آن مسند قضا

کاین فتنه عظیم در اسلام شد چرا

کاین دم قیامت ست روا کو و ناروا

با ذوالفقار و گفت مر آن شاه را ثنا

کرده نثار گوهر و مرجان جان ها

صف صف نشسته در هوسش بر در سرا

بس نعره های عشق برآید که مرحبا

سینای سینه اش بنگنجید در سما

نی نار برقرار و نه خاک و نم هوا

گه آب خود هوا شد از بهر این ولا

آتش شده ز عشق هوا هم در این فضا

از بهر عشق شاه نه از لهو چون شما

تا وارهد ز آب و گلت صفوت صفا

وان نیست جز وصال تو با قلزم ضیا

ابلیس وار سنگ خوری از کف خدا

این سنتی ست رفته در اسرار کبریا

یک سجده ای به امر حق از صدق بی ریا

کعبه بگردد آن سو بهر دل تو را

مجموع چون شوند رفیقان باوفا

آن گاه اهل خانه در او جمع شد دلا

پس سیم جمع چون شود از وی یکی بیا

شمس الحقی که او شد سرجمع هر علا