ای ببرده دل تو قصد جان مکن

بنگر اندر درد من گر صاف نیست

داد ایمان داد زلف کافرت

عادت خوبان جفا باشد جفا

گر چه دل بر مرگ خود بنهاده ایم

عیش ما را مرگ باشد پرده دار

ای زلیخا فتنه عشق از تو است

چون سر رندان نداری وقت عیش

نور چشم عاشقان آخر تویی

نقدکی را از یکی مفلس مبر

شب روان را همچو استاره مسوز

شمس تبریزی یکی رویی نمای