88
غزل شمارهٔ ۲۰۱۲
ای دلارام من و ای دل شکن
وی کشیده خویش بی جرمی ز من
از نظر رفتی ز دل بیرون نه ای
ز آنک تو شمعی و جان و دل لگن
جان من جان تو جانت جان من
هیچ کس دیده ست یک جان در دو تن
زندگی ام وصل تو مرگم فراق
بی نظیرم کرده ای اندر دو فن
بس بجستم آب حیوان خضر گفت
بی وصالش جان نیابی جان مکن
غم نیارد گرد غمگین تو گشت
ور بگردد بایدش گردن زدن
جان ها زان گرد تو گرددهمی
جان ادیم و تو سهیل اندر یمن
بهر تو گفته ست منصور حلاج
یا صغیر السن یا رطب البدن
شیر مست شهد تو گشت و بگفت
یا قریب العهد من شرب اللبن
پیش مستان تو غم را راه نیست
فکرت و غم هست کار بوالحسن
هر کی در چاه طبیعت مانده است
چاره اش نبود ز فکر چون رسن
چونک برپرید کاسد گشت حبل
چون یقینی یافت کاسد گشت ظن
همزبان بی زبانان شو دلا
تا به گفت و گو نباشی مرتهن