وقت آن شد که درآییم خرامان به چمن

ببریم از گل تر چند سخن سوی سمن

تا برآیند شهیدان نباتی ز کفن

جان به بوسه نرسد مست شد از بوی دهن

که چراغی است نهان گشته در این زیر لگن

لرزه برگ ز باد و دلم از خوب ختن

تا بیاموخت به طفلان چمن خلق حسن

دست بازی نگر آن سان که کند شوهر و زن

برفشانید نثار گهر و در عدن

وقت آن شد که به یعقوب رسد پیراهن

بوی یزدان به محمد رسد از سوی یمن

جز بر آن زلف پراکنده آن شاه زمن