اینک آن انجم روشن که فلک چاکرشان

همچو اندیشه به هر سینه بود مسکنشان

نظر اولشان زنده کند عالم را

ای بسا شب که من از آتششان همچو سپند

گر تو بو می نبری بوی کن اجزای مرا

ور تو بس خشک دماغی به تو بو می نرسد

خود چه باشد تر و خشک حیوانی و نبات

همه عالم به یکی قطره دریا غرقند