ای تو را گردن زده آن تسخرت بر گرد نان

ای تو در آیینه دیده روی خود کور و کبود

تسخرت بر آینه نبود به روی خود بود

آن منافق روی ظلمت جان تسخرکن که خود

هر کی در خون خود آید دست من چه گو درآ

هر کی استهزا کند بر خاصگان عشق حق

ندهدش قهر خدا مهلت که تا یک دم زند

عبرت از ابلیس گیرد آنک نسل آدم است

تا که بهتان ها نهد آن مظلم تاریک دل

احمد مرسل به طعن و سخره بوجهل بود

صبرها کردند تا قهر خدا اندررسید

از ملامت های حسادان جگرها خون شود

گر از ایشان درگریزی در مغاره خلوتی

تا چشاند مر تو را زهری ز هر افسرده ای

تا بده است این گوشمال عاشقان بوده ست از آنک

گر تو اندر دین عشقی بر ملامت دل بنه

عاشقی چون روگری دان یا مثل آهنگری

بر رخ روگر سیاهی از پی قزغان بود

همچنان در عاقبت این روسیاهی عاشقان

عشق نقشی را حسودان دشمنی ها می کنند

نقش ساز نقش سوز ملک بخش بی نظیر

خاص خاص سر حق و شمس دین بی نظیر