پرده بردار ای حیات جان و جان افزای من

ای شنیده وقت و بی وقت از وجودم ناله ها

در صدای کوه افتد بانگ من چون بشنوی

ای ز هر نقشی تو پاک و ای ز جان ها پاکتر

چون ز بی ذوقی دل من طالب کاری بود

بی تو باشد جیش و عیش و باغ و راغ و نقل و عقل

تا ز خود افزون گریزم در خودم محبوستر

ناگهان در ناامیدی یا شبی یا بامداد

آن زمان از شکر و حلوا چنان گردم که من

امشب از شب های تنهایی است رحمی کن بیا

همچو نای انبان در این شب من از آن خالی شدم

زین سپس انبان بادم نیستم انبان نان

درد و رنجوری ما را داروی غیر تو نیست