آستین را می فشاند در اشارت سوی من

وز شراب عشق او این جان من بی خویشتن

در صفای صحن رویش آفت هر مرد و زن

تا قفس را بشکند اندر هوای آن شکن

من فغان کردم که دور از پیش آن خوب ختن

کز سعادت می گریزی ای شقی ممتحن

من جمال دوست خواهم کو است مر جان را سکن

از من او دیوانه تر شد در جمالش مفتتن

از خداوند شمس دین آن شاه تبریز و زمن