کاشکی از غیر تو آگه نبودی جان من

تا نه ردی کردمی و نی تردد نی قبول

غیر رویت هر چه بینم نور چشمم کم شود

سخت نازک گشت جانم از لطافت های عشق

همچو ابرم روترش از غیرت شیرین خویش

رو مگردان یک زمان از من که تا از درد تو

تا خموشم من ز گلزار تو ریحان می برم

من که باشم مر تو را من آنک تو نامم نهی

چون بپوشد جعد تو روی تو را ره گم کنم

ای به جان من تو از افغان من نزدیکتر