دامی نهاده ام خوش آن قبله نظر را

ای عقل بام بررو ای دل بگیر در را

چون بشنوند چیزی گویند همدگر را

در قعر چه سخن گو خلوت گزین سحر را

در خانه دلم شد از بهر رهگذر را

می خواند یک به یک را می گفت خشک و تر را

پنهان کنیم سر را پیش افکنیم سر را

بی زخم های میتین پیدا نکرد زر را

یعنی خبر ندارم کی دیده ام گهر را