هش دار جنون عقل اکنون

امروز شدند هر دو مجنون

دریا شد و محو گشت جیحون

بنشست خرد میانه خون

می برد ز هر سوی به بی سون

تا گشت به عشق چست و موزون

کان جا نه زمین بود نه گردون

ور بنشیند پس او است مغبون

زان سوی جهان نور بی چون

از نور لطیف گشت مفتون

می رفت در آن عجیب هامون

تا رسته شود ز خویش و مادون

یک آتش بد یکیش گلگون

تا یافت شوی به گلستان هون

خود را بینی در آتش و تون

و اندر بالا فرو چو قارون

از جمله عقیله ها تو بیرون

کز هر چه صفت کنیش افزون