بیا بوسه به چند است از آن لعل مثمن

چو آن بوسه پاک است نه اندرخور خاک است

مرا بحر صفا گفت که کامی نرسد مفت

پی بوسه گل را که فر بخشد مل را

غلط گر همه شاهید چو مریخ و چو ماهید

درآ ای مه آفاق که روزن بگشادم

در گفت فروبند و گشا روزن دل را