هر سر که دوی دارد در گردن ترسا کن

زان پیش که برپرد شکرانه شکرخا کن

هندوبک هستی را ترکانه تو یغما کن

وان شیشه معنی را پرصافی صهبا کن

ما را چو شدی ماهی پس حمله به دریا کن

گر آدمیی آخر سر جانب بالا کن

بر صدر ملک بنشین تدریس ز اسما کن

جاروب ز لا بستان فراشی اشیاء کن

ور زانک کنی مسکن بر طارم خضرا کن

هر چند شوی عالی تو جهد به اعلا کن

داری سر این سودا سر در سر سودا کن

برپر تو سوی روزن پرواز تو تنها کن

کاین عشق همی گوید کز عقل تبرا کن

هم مست شو و هم می بی هر دو تو گیرا کن

هم ما شو و ما را شو هم بندگی ما کن

گه عاشق زناری گه قصد چلیپا کن

بی دیده هستانه رو دیده تو بینا کن

از سر تو قدم سازش قصد ید بیضا کن