عجب این عیب از چشم است یا از نو یا روزن

که پوشیده نمی ماند در آن حالت سر سوزن

در این قندیل دل ریزد ز زیتون خدا روغن

که از تأثیر این آتش چنان آیینه شد آهن

برویید از رخ آتش سمن زار و گل و سوسن

چه خواهی کرد این دل را بیا بنشین بگو با من

چو حلقه بر در مردان برون می باش و در می زن

به پیش نفس تیرانداز زنهار این سپر مفکن

چو ماهی بر تنت روید به دفع تیر او جوشن