تا چه خیال بسته ای ای بت بدگمان من

از پس مرگ من اگر دیده شود خیال تو

بنده ام آن جمال را تا چه کنم کمال را

جانب خویش نگذرم در رخ خویش ننگرم

چشم مرا نگارگر ساخت به سوی آن قمر

چون نگرم به غیر تو ای به دو دیده سیر تو

من چو که بی نشان شدم چون قمر جهان شدم

شاد شده زمان ها از عجب زمانه ای

از تبریز شمس دین تا که فشاند آستین