گرم درآ و دم مده ساقی بردبار من

هین که خروس بانگ زد بوی صبوح می دهد

گریه به باده خنده کن مرده به باده زنده کن

بند من است مشتبه باز گشا گره گره

ترک حیا و شرم کن پشت مراد گرم کن

نیست قبول مست تو باده ز غیر دست تو

داد هزار جان بده باده آسمان بده

جان برهد ز کنده ها زین همه تخته بندها

باده ده و نهان بده از ره عقل و جان بده

چشم عوام بسته به روح ز شهر رسته به

باده همی زند لمع جان هزار با طمع

دست بدار از این قدح گیر عوض از آن فرج

هیچ نیرزد این میش نی غلیان و نی قیش

دست نلرزدت از این بی خرد خوش رزین

پر ز حیات جام او مشک و عبر ختام او

برجه ساقیا تو گو چون تو صفت کننده کو