عفو نما و درگذر از گنه و عثار جان

نیست به جز هوای تو قبله و افتخار جان

زنده کنش به فضل خود ای دم تو بهار جان

بی خم ابروی کژت راست نگشت کار جان

بر چو تو دلبری سزد هر نفسی نثار جان

تبصره خرد بود هر دم اعتبار جان

در ره و منهج خدا هست خدای یار جان

از گل سرخ پر شود بی چمنی کنار جان

یار منی تو بی گمان خیز بیا به غار جان

آن دم پای دار شد دولت پایدار جان

جان که جز از تو زنده شد نیست وی از شمار جان

خانه گرفت عشق تو ناگه در جوار جان

شهره کند حدیث را بر همه شهریار جان