باز نگار می کشد چون شتران مهار من

پیش رو قطارها کرد مرا و می کشد

اشتر مست او منم خارپرست او منم

اشتر مست کف کند هر چه بود تلف کند

راست چو کف برآورم بر کف او کف افکنم

کار کنم چو کهتران بار کشم چو اشتران

نرگس او ز خون من چون شکند خمار خود

گشته خیال روی او قبله نور چشم من

باغ و بهار را بگو لاف خوشی چه می زنی

می چو خوری بگو به می بر سر من چه می زنی

باز سپیدی و برو میر شکار را بگو

مطلع این غزل شتر بود از آن دراز شد