ای دل شکایت ها مکن تا نشنود دلدار من

ای دل مرو در خون من در اشک چون جیحون من

یادت نمی آید که او می کرد روزی گفت گو

اندازه خود را بدان نامی مبر زین گلستان

گفتم امانم ده به جان خواهم که باشی این زمان

خندید و می گفت ای پسر آری ولیک از حد مبر

چون لطف دیدم رای او افتادم اندر پای او

گفتا مباش اندر جهان تا روی من بینی عیان

گفتم منم در دام تو چون گم شوم بی جام تو