بویی همی آید مرا مانا که باشد یار من

کی یاد من رفت از دلش ای در دل و جان منزلش

خاصه کنون از جوش او زان جوش بی روپوش او

پرده ست بر احوال من این گفتی و این قال من

کو نعره ای یا بانگی اندرخور سودای من

این را رها کن قیصری آمد ز روم اندر حبش

نظاره کن کز بام او هر لحظه ای پیغام او

لاف وصالش چون زنم شرح جمالش چون کنم

اندرخور گفتار من منگر به سوی یار من

امشب در این گفتارها رمزی از آن اسرارها

آن پیل بی خواب ای عجب چون دید هندستان به شب

امشب ز سیلاب دلم ویران شود آب و گلم

بر گوش من زد غره ای زان مست شد هر ذره ای

یا رب به غیر این زبان جان را زبانی ده روان

صبر از دل من برده ای مست و خرابم کرده ای

این را بپوشان ای پسر تا نشنود آن سیمبر

ای دلبر بی جفت من ای نامده در گفت من

ای طوطی هم خوان ما جز قند بی چونی مخا

از کفر و از ایمان رهد جان و دلم آن سو رود

ای طبله ام پرشکرت من طبل دیگر چون زنم

مهمانیم کن ای پسر این پرده می زن تا سحر

خفته دلم بیدار شد مست شبم هشیار شد

در اولین و آخرین عشقی بننمود این چنین

بس سنگ و بس گوهر شدم بس مؤمن و کافر شدم

روزی برون آیم ز خود فارغ شوم از نیک و بد

جانم نشد زین ها خنک یا ذا السماء و الحبک

امشب چه باشد قرن ها ننشاند آن نار و لظی

هر دم جوانتر می شوم وز خود نهانتر می شوم

چون جزو جانم کل شوم خار گلم هم گل شوم

ای کف زنم مختل مشو وی مطربم کاهل مشو

روزی شوی سرمست او روزی ببوسی دست او

کرده ست امشب یاد او جان مرا فرهاد او

مجنون کی باشد پیش او لیلی بود دل ریش او

دست پدر گیر ای پسر با او وفا کن تا سحر

زان می حرام آمد که جان بی صبر گردد در زمان

جان گر همی لرزد از او صد لرزه را می ارزد او

من تا قیامت گویمش ای تاجدار پنج و شش

خواهی بگو خواهی مگو صبری ندارم من از او

خلقان ز مرگ اندر حذر پیشش مرا مردن شکر

آه از مه مختل شده وز اختر کاهل شده

بر قطب گردم ای صنم از اختران خلوت کنم

پهلو بنه ای ذوالبیان با پهلوان کاهلان

جز شمس تبریزی مگو جز نصر و پیروزی مگو