خیزید عاشقان که سوی آسمان رویم

نی نی که این دو باغ اگر چه خوش است و خوب

سجده کنان رویم سوی بحر همچو سیل

زین کوی تعزیت به عروسی سفر کنیم

از بیم اوفتادن لرزان چو برگ و شاخ

از درد چاره نیست چو اندر غریبییم

چون طوطیان سبز به پر و به بال نغز

این نقش ها نشانه نقاش بی نشان

راهی پر از بلاست ولی عشق پیشواست

هر چند سایه کرم شاه حافظ است

ماییم همچو باران بر بام پرشکاف

همچون کمان کژیم که زه در گلوی ماست

در خانه مانده ایم چو موشان ز گربگان

جان آینه کنیم به سودای یوسفی

خامش کنیم تا که سخن بخش گوید این