من اگر مستم اگر هشیارم

بی خیال رخ آن جان و جهان

بنده صورت آنم که از او

این چنین آینه ای می بینم

دم فروبسته ام و تن زده ام

بت من گفت منم جان بتان

گفت اگر در سر تو شور من است

منم آن شمع که در آتش خود

گفتمش هر چه بسوزی تو ز من

راست کن لاف مرا با دیده

من ز پرگار شدم وین عجب است

ساقی آمد که حریفانه بده

غلطم سر بستان لیک دمی

آن جهان پنهان را بنما