عاشقی بر من پریشانت کنم

گر دو صد خانه کنی زنبوروار

تو بر آنک خلق را حیران کنی

گر که قافی تو را چون آسیا

ور تو افلاطون و لقمانی به علم

تو به دست من چو مرغی مرده ای

بر سر گنجی چو ماری خفته ای

خواه دلیلی گو و خواهی خود مگو

خواه گو لاحول خواهی خود مگو

چند می باشی اسیر این و آن

ای صدف چون آمدی در بحر ما

بر گلویت تیغ ها را دست نیست

چون خلیلی هیچ از آتش مترس

دامن ما گیر اگر تردامنی

من همایم سایه کردم بر سرت

هین قرائت کم کن و خاموش باش