دوش می گفت جانم کی سپهر معظم

بی گنه بی جنایت گردشی بی نهایت

گه خوش و گاه ناخوش چون خلیل اندر آتش

صورتت سهمناکی حالتت دردناکی

گفت چرخ مقدس چون نترسم از آن کس

در کفش خاک مومی سازدش رنگ و رومی

او نهانی است یارا این چنین آشکارا

کی شود بحر کیهان زیر خاشاک پنهان

چون تن خاکدانت بر سر آب جانت

در تتق نوعروسی تندخویی شموسی

خاک از او سبزه زاری چرخ از او بی قراری

عقل از او مستقینی صبر از او مستعینی

باد پویان و جویان آب ها دست شویان

بحر با موج ها بین گرد کشتی خاکین

شه بگوید تو تن زن خویش در چه میفکن