ای دریغا که شب آمد همه از هم ببریم

رفت این روز دراز و در حس گشت فراز

باطن ما چو فلک تا به ابد مستسقی است

معده گاو گرفته ست ره معده دل

نزد یزدان نه صباح است برادر نه مسا

همه زندان جهان پر ز نگارست و نقوش

کوزه ها دان تو صور را و ز هر شربت فکر

نفسی پر ز سماع و نفسی پر ز نزاع

شربت از کوزه نروید بود از جای دگر

از دهنده نظر ار چه که نظر محجوب است

آن چنانک نتوان دید ز بعد مفرط

گه ز تمزیج جمادات چو یخ منجمدیم

اگر این یخ نرود زان است که خورشید رمید

گر چه دل را ز لقا بر جگرش آبی نیست

چو مهندس جهت جان وطن غیبی ساخت

چو سلیمان اگر او تاج نهد بر سر ما

از زکاتی که فرستد بر ما آن خورشید

وز سحابی که فرستد بر ما آن دریا

زان بهاری که خزانی نبود در پی او

جان چو روز است و تن ما چو شب و ما به میان

من خمش کردم ای خواجه ولیکن زنهار