در فروبند که ما عاشق این انجمنیم

نقل و باده چه کم آید چو در این بزم دریم

باده تو به کف و باد تو اندر سر ماست

چو تویی مشعله ما ز تو شمع فلکیم

رسن دام تو ما را چو رهانید ز چاه

عقل عقل و دل دل جان دو صد جان چو تویی

چونک بر بام فلک از پی ما خیمه زدند

همچو سیمرغ دعاییم که بر چرخ پریم

ما چو سیلیم و تو دریا ز تو دور افتادیم

روکشان نعره زنانیم در این راه چو سیل

هین از آن رطل گران ده سبکم بیش مگو

شمس تبریز که سرمایه لعل است و عقیق