دل چه خورده ست عجب دوش که من مخمورم

هر چه امروز بریزم شکنم تاوان نیست

بوی جان هر نفسی از لب من می آید

گر نهی تو لب خود بر لب من مست شوی

ساقیا آب درانداز مرا تا گردن

شب گه خواب از این خرقه برون می آیم

هین که دجال بیامد بگشا راه مسیح

گر به هوش است خرد رو جگرش را خون کن

باده آمد که مرا بیهده بر باد دهد

روز و شب حامل می گشته که گویی قدحم

سوی خم آمده ساغر که بکن تیمارم

ما همه پرده دریده طلب می رفته

تو که مست عنبی دور شو از مجلس ما

چون تنم را بخورد خاک لحد چون جرعه

نیم آن شاه که از تخت به تابوت روم

اگر آمیخته ام هم ز فرح ممزوجم

جام فرعون نگیرم که دهان گنده کند

هله خاموش که سرمست خموش اولیتر

شمس تبریز که مشهورتر از خورشید است