چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم

چو رسول آفتابم به طریق ترجمانی

به قدم چو آفتابم به خرابه ها بتابم

به سر درخت مانم که ز اصل دور گشتم

من اگر چه سیب شیبم ز درخت بس بلندم

چو دلم ز خاک کویش بکشیده است بویش

بگشا نقاب از رخ که رخ تو است فرخ

چو دلت چو سنگ باشد پر از آتشم چو آهن

ز جبین زعفرانی کر و فر لاله گویم

چو ز آفتاب زادم به خدا که کیقبادم

اگرم حسود پرسد دل من ز شکر ترسد

بر رافضی چگونه ز بنی قحافه لافم

چو رباب از او بنالد چو کمانچه رو درافتم

به زبان خموش کردم که دل کباب دارم