بشکست جام توبه چو شراب عشق خوردم

که به گرد عهد و توبه نروم دگر نگردم

که نه سخره جهانم نه زبون سرخ و زردم

که هزارساله ره من ز ورای گرم و سردم

که به جز تو کس نداند که کیم چگونه مردم

که سجل آسمان را به فر تو درنوردم

چو کسی ترش درآید دهدش ز درد در دم

که در این مقام عشرت من از آن جمع فردم

که ز مستی و خرابی برهد ز عکس و طردم

خوش و پاک بازآید به سوی بساط نردم

نه نصیبه جو نه بهره که ببردم و نبردم

که در این قمارخانه چو گواه بی نبردم

که نه بلبلم نه طوطی همه قند و شاخ وردم