111
غزل شمارهٔ ۱۶۱
چو فرستاد عنایت به زمین مشعله ها را
که بدر پرده تن را و ببین مشعله ها را
تو چرا منکر نوری مگر از اصل تو کوری
وگر از اصل تو دوری چه از این مشعله ها را
خردا چند به هوشی خردا چند بپوشی
تو عزبخانه مه را تو چنین مشعله ها را
بنگر رزم جهان را بنگر لشکر جان را
که به مردی بگشادند کمین مشعله ها را
تو اگر خواب درآیی ور از این باب درآیی
تو بدانی و ببینی به یقین مشعله ها را
تو صلاح دل و دین را چو بدان چشم ببینی
به خدا روح امینی و امین مشعله ها را