دغل و عشوه که دادی به دل پاک بخوردم

تو گر از عهد بگردی من از آن عهد نگردم

به دم گرم بپرسی چو شنیدی دم سردم

چه کنم چاره چه دارم به کفت مهره نردم

چو روی راه سواره ز پی اسب تو گردم

تو مرا گول گرفتی که سلیمم سره مردم

که دل سنگ بسوزد چو شود واقف دردم

که نهی چهره سرخت نفسی بر رخ زردم

به یکی بوسه ز شادی دو جهان را بنوردم

تو گمان داشتی ای جان که مگر رفتم و مردم