بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم

ز من ای ساقی مردان نفسی روی مگردان

قدحی بود به دستم بفکندم بشکستم

تو بدان شیشه پرستی که ز شیشه است شرابت

بکش ای دل می جانی و بخسب ایمن و فارغ

دل من رفت به بالا تن من رفت به پستی

چه خوش آویخته سیبم که ز سنگت نشکیبم

تو ز من پرس که این عشق چه گنج است و چه دارد

به لب جوی چه گردی بجه از جوی چو مردی

فلئن قمت اقمنا و لئن رحت رحلنا

منم آن مست دهلزن که شدم مست به میدان

چه خوش و بیخود شاهی هله خاموش چو ماهی